CARPE DIEM

Wednesday, March 17, 2004

در راستای DVD زدگی:

خانه ای از ماسه و مه هم فيلمی شد برای خودش. يادم نمی ره چه جوری ديدمش و با چه حسی. فيلمو دوست داشتم و خونه هه رو از فيلمه بيشتر.

کليشه ی شخصيتی مرد ايرانی (اونم از نوع ارتشی ش) و زن مطيع دائم الگريه ی غصه دار ايرانی قابل باور از آب در اومده بود. بن کينگزلی هم کلی تيريپ مرد خفن ايرانی بهش مياد. اما از اينا گذشته دو تا صحنه ی رمانتيک فيلم منو کشته بود. اوليش که مربوط به جنيفر کانلی و دوست پسرش می شد مثل هميشه ی مدل هاليوودی، لطيف و با احساس و تر و تميز بود. داشتم فکر می کردم که هاها، جالبه الان شهره آغداشلو هم هوس صحنه ی رمانتيک کنه که ديديم به به، همچين با عشوه گفت مسعود که انگار طرفش رت باتلره! خلاصه خنديديم مبسووط، طفلکی با چه حالی اون صحنه رو بازی کرده، اونم به مدل ايرانيزه ش!

mona lisa smile

به هر حال به من که شديدا هوس جوليا رابرتز کرده بودم، چسبيد. اما خوب يه چيزی بود تو مايه های My best friend's wedding ، شايدم معمولی تر. داستان يه معلمه که وارد يه محيط کوچيک و سنتی می شه و می خواد سعی کنه ديد سنتی دخترها رو تغيير بده. فيلم هر چی نداشته باشه، چند تا از اون لبخندهای توپ جوليا رابرتزی و صحنه های زيبای دل چسب رو حتما داره.

Lost in translation

داستان يه هنرپيشه ی هاليووده که برای بازی در يه تيزر تبليغاتی به ژاپن می ره. ژاپنی که تمام در و ديوار و خيابوناش پره از تابلوهای ژاپنی، آدماش به ژاپنی حرف می زنن و انگليسی حرف زدنشون فجيعه، فرهنگ کاملا متفاوتی دارن و به نظر ابله ميان، و صد البته واسه يه تبليغ ويسکی پول فوق العاده کلانی می دن!

قصه ی فيلم قصه ی سردرگمی تو يه محيط کاملا جديده. محيطی که هيچی از زبونش و مردمش و نوشته های در و ديوارش نمی فهمی و برای رفع کوچک ترين احتياجاتت احساس عجز و ناتوانی می کنی. اين يکی رو من خوب می فهمم! و انصافا فيلم اين حس رو خوب منتقل می کنه.

نمی دونم چرا تو زيرنويس انگليسی، مکالمات ژاپنی رو ترجمه نکرده بودن. بدون ترجمه ی اون قسمت ها، بخشی از بار طنز فيلم از دست می ره و بعيد می دونم کسی که ژاپنی نمی فهمه بتونه اون ظرائف محاوره ای رو صرفا از روی ميميک چهره ها تشخيص بده. به خصوص چند صحنه اول فيلم و اون خانوم مترجم ژاپنی خيلی توپ بود.

خلاصه که VCD می بينيد؟ اشتباه نکنيد، DVD ببينيد!

Comments: Post a Comment