|
Friday, July 2, 2010
- 0 -
مثل یک قهوه‌خانه می‌ماند. دنج و آرام. بروی بنشینی پشت میز همیشگی، سفارش همیشگی، سیگار همیشگی. خنک و خلوت. آدم‌ها چهره‌هاشان آشنا باشد. نشناسی‌شان. با سر و با لبخند سلام کنید به هم. بی‌حرف. انگار توی این قهوه‌خانه هیچ کس هیچ سؤالی ندارد. هیچ کس تعجب نمی‌کند هیچ کس اصرار نمی‌کند هیچ کس انکار نمی‌کند. از آن قهوه‌خانه‌ها که از سرِ تجربه خوب بلدند ساکت بمانند و تو را همان‌جور که نشسته‌ای تماشا کنند.
مثل یک قهوه‌خانه می‌ماند. دنج و آرام.Labels: stranger
|
