CARPE DIEM

Wednesday, October 1, 2025

امروز یه اتفاق بامزه افتاد. ازین اتفاق کائناتی‌ها. عصرِ دیر بود. روز اول اکتبر. بارون میومد. بارون ریز قشنگ. بارونیِ بژ روشنمو تنم کرده بودم، با یه سوییشرت خردلی و شلوار مخمل‌کبریتی سرمه‌ای و کفش خردلی. داشتم پیاده می‌رفتم کافه‌ی سر خیابون Main. من عاشق خیابون‌های فرعی‌ام. از خیابون اصلی نمی‌رم هیچ‌وقت. و عاشق خیابون سوفیام وقتی بارون یواش میاد و از دم خونه‌ی من می‌پیچی توش تا برسی به خیابون مِین، برسی به کافه‌هه. با یه دوست قدیمی قرار داشتم. کلاً من تو ونکوور، سه‌تا دوست قدیمی‌ دارم که از قبل تو ایران دوست بودیم با هم. اون یکی پریروزا پیغام داد هستی بیام بریم آبجو بزنیم؟ بودم. عصر بود. هم بارون میومد هم آفتاب بود. ژاکت نرمه‌ رو پوشیده بودم پیاده راه افتاده بودم از دم خونه پیچیده بودم تو سوفیا و قدم‌زنان رسیده بودم به آبجوفروشیه تو مین. تا دوستم برسه نشسته بودم لب پنجره آدما رو تماشا کرده بودم و فکر کرده بودم چه عجیب، فکر می‌کردی یه روز به جای ایمیل، تولد رفیق‌تو حضوری تو ونکوور بهش تبریک بگی؟ نمی‌کردم. نشسته بودیم آبجو خورده بودیم با حمص و مخلفات و من نان‌استاپ حرف زده بودم و یه‌جا بالاخره سکوت کرده بودم و دوستم گفته بود چه نور خوبی افتاده روت. شب عکسو برام فرستاد. عکسه عکس یه منِ پنجاه‌ساله بود که نشسته بود لب پنجره‌ی یه باری برِ خیابونِ مین. عکس زنی که دو سال خسته بود، خیلی خسته. و تازه داشت تا یه حدی به نتیجه می‌رسید از زندگی‌ش چی می‌خواد. تا حد زیادی. روز آخر سپتامبر.

امروز با یه دوست قدیمی قرار داشتم و تا برسم به کافه سعی کردم مرور کنم چی می‌خوام بگم. حواسم خیلی هم سر جاش نبود. داشتم فکر می‌کردم باز چی‌کار کردم که Sid از دستم ناراحته. همین پریروز پرسیده بودم قهری؟ گفته بود نه اصلاً. اما امروز تلویحاً گفته بود قهره و من اون‌جایی ناامن‌ترینم که آدم مورد علاقه‌م به جای این‌که باهام حرف بزنه یا بگه از چی ناراحته، سکوت می‌کنه و کم‌رنگ می‌شه و انتظار داره من بفهمم. من اما نمی‌فهمم و هی خودم رو زیر ذره‌بین می‌برم که باز چی‌کار کردی آیدا. اصولاً کی بلده از همه بهتر منو گسلایت کنه؟ آفرین، خودم! گوشی‌مو انداختم تو کیف و کلاه بارونی رو کشیدم سرم و دل دادم به بارون.

وارد کافه که شدم دوستم گفت تعریف کن، چی شده؟ چشمات داره برق می‌زنه. حالا من با اسمس ده دقیقه پیش به زعم خودم حالم گرفته بودا، ولی مثکه چشمام برق می‌زد.

حرف زده بودیم و حرف زده بودیم و یکی دو ساعتی گذشته بود و ذهنم یه خرده مرتب شده بود. گفتم خب، چه کنم؟ گفت یه فایل برات فرستادم، اینو پر کن بفرست برام. یه نگاه به گوشی‌م انداختم و گفتم خب. دیدم داره پرسشگرانه نگام می‌کنه. گفت خب برم خونه نگاه می‌کنم دیگه. بازم در سکوت نگام کرد. زدم رو پری‌ویو. و زدم زیر خنده. [%MALHHHHL!] باورم نمی‌شد تاریخ این‌جوری تکرارشده. گفت یادت نبود ده سال پیش هم همین مکالمه رو با من داشتی، نه؟ نه، یادم نبود.
.
گفت یادت نیست هیتو رو چه جوری شروع کردی؟ جواب دادم. گفت نه، قبل‌تر؛ جرقه‌ش رو می‌گم. تق. پرت شدم شهریور سال ۹۶. گفت اون موقع با هم زندگی می‌کردیم. تو تازه رینووه‌ی خونه‌مو تموم کرده بودی و داشتیم پرده‌ و لوازم خونه انتخاب می‌کردیم. بهم گفته بودی لوازم برقی مثل اتو و جاروبرقی و ماشین لباس‌شویی و یخچال‌مخچال رو بوش بخرم، زغالی. گفته بودی اما یه درصد فکر نکنم اجاق گاز رو از تو این سایتا بخرم‌ها. گفتی یه اجاق‌گاز قرمز آلبالویی احتیاج داریم ازینا که درِ فرشون مثل درِ قفسه، از چپ به راست باز می‌شه و ازشون بوی کیک وانیلی میاد و گوشت رست‌شده. از اونا که تو جنگ جهانی دوم. گقتم از کجا بیارم؟ شونه‌هاتو انداختی بالا رفتی. چند ساعت بعد گفتم یه سفیدشو پیدا کردم، قبوله؟ اومدی عکس‌شو دیدی گفتی قبوله. بعد اما گفتی پس به‌جاش نمی‌تونی کتری‌برقی بخری، یه کتری نوی قرمز لازم داریم، انگار ازین قدیمیا که از جنگ جهانی دوم بهمون ارث رسیده. ازینا که فقط با گاز کار می‌کنه و آب که جوش بیاد سوت می‌زنه، قبول؟ گفتم قبول. دو سه روز بعد داشتی از پشت مبل رد می‌شدی، صفحه‌های باز رو لپ‌تاپم توجه‌تو جلب کرد. سایت‌های فروش پرده بود. گفتی یه درصد فکر کن بذارم ازین پرده‌ها انتخاب کنی، تیپیکال سلیقه‌ی مهندس‌‌های خسته. گفت اومدی تمام صفحه‌ها رو بستی و در لپ‌تاپ رو بستی و الخ. دو سه روز بعد با یه عالمه شال اومدی گفتی اینم پرده‌‌ی اتاقا. نمی‌دونم از کجا یه سری شال با نقش‌های عجیب خریده بودی (یادم اومد، میرداماد). رفتی بالای نردبون دوتاشو یه جورای عجیبی به هم گره زدی و سرهاشون رو به میل‌پرده گره زدی و با یه سری بست فیکس‌شون کردی و گفتی تاداا، اینم پرده‌هات. انصافاً قشنگ شده بود هم. ازت پرسیدم پس چرا این‌قد زیاد خریدی؟ گفتی آخه اینا خیلی خفنن، به هزارتا درد می‌خورن. تو پروژه‌هام می‌فروشم‌شون. گفت همین کار رو هم کردی و تو هفته‌های بعد بارها خریدی و در جا تموم شد. گفت یادمه یکی‌شونو یادگاری واسه خودت نگه داشتی و هربار می‌رفتیم دریا، از آب که میومدی بیرون می‌بستی رو بیکینی‌ت. [%MALHHHHL!] من؟ اون شال مربع آبیه رو هنوزم دارم. همین‌جا تو ونکوور، تو کیف شنامه! باورم نمی‌شد. گفت بعد یه روز رفتی سورس‌ش رو پیدا کردی و رفتی بازار عمده بخری. رفته بودی طبقه‌ی چندم یه جایی، که برات خیلی ترسناک بود و یه سوله‌ی بزرگ بود و اولین بارت بود سر از همچین جاهایی در میاوردی، بعد اما کلی پارچه‌های بی‌نظیر دیده بودی «عین اون لینن‌هایی که از یونان خریدیم». عین نقل‌قول خودت بود. گفت چند روز بعد نشسته بودم رو اون راکینگ‌چر دم شومینه، داشتم کار می‌کردم که اومدی در لپ‌تاپو بستی گفتی آقا، اگه بخوام یه بیزینس شروع کنم باید از کجا شروع کنم. یه ربع حرف زدی، آسمون رو بافتی به زمین. چشات برق می‌زد. گفتم اگه لپ‌تاپ‌مو پس بدی بهت می‌گم چی‌کار کنی. گفتی باز سرتو نکنی تو لپ‌تاپ کار منو یادت بره‌ها. قول دادم. یه فایل برات فرستادم. اومدی هزارتا سؤال کنی گفتم هیچی جواب نمی‌دم. برو چهار روز روی این فایل کار کن بعد بیا حرف بزنیم. گفت تا چهار روز باهام یک کلمه هم حرف نزدی.

گفت رفتی پشت کامپیوترت یه یک‌ساعتی فقط مونیتور رو نگاه کردی، بعد لباس پوشیدی رفتی بیرون. گفتم هیچی، قهر کرد رفت. گفت یه ساعت بعد با یه کیسه‌ی بزرگ برگشتی خونه. یه عالمه کاغذ آ-۳ و ماژیک و استیک‌نوت و کتاب‌متاب. گفت اومدی نشستی تو سالن، کف زمین، دم شومینه. من صندلی‌مو برداشتم بردم گذاشتم دم پنجره. گفت کاغذا و ماژیک‌ها و نوت‌ها و لپ‌تاپت رو گذاشتی جلوت، شروع کردی نوشتن و سرچ کردن و خط‌خطی‌ کردن و نوشتن. می‌گفت من همون‌جور از پشت لپ‌تاپ نگات می‌کردم. کاغذای دورت هی بیشتر می‌شد. کم‌کم تا بخوام به مبل برسم باید به زور از لای کاغذا جای پا پیدا می‌کردم رو پارکتا. می‌گفت نه نگام می‌کردی نه حرف می‌زدی باهام. چهار روز پاتو از خونه نذاشتی بیرون. یکی دوبار نصف‌شبا اومدی تو اتاق‌خواب سه چارساعت خوابیدی بغلم، ولی هر بار بیدار شدم نبودی. می‌گفت تنها جای خونه که روش استیک‌نوت نچسبونده بودی دماغ من بود. گفت یه شب داشتم کار می‌کردم، شروع کردی تمام کاغذا و ماژیکا و کتابا رو جمع کردن. با خودم گفتم این‌دفعه دیگه داری می‌ری. یه نیم‌ساعتی خبری ازت نشد. رفته بودی دوش بگیری. گفت بعد همون‌جوری خیس و آبچکون اومدی پیشم، در لپ‌تاپ‌مو بستی برش داشتی از رو پام چهار صفحه پرینت آ-۴ دادی دستم. گفتی دان.

گفت هیتو رو اسفند سال ۹۶ سافت‌لانچ کردی. گفت هیتو از اون‌جا شروع شد. تکیه دادم عقب. انگار یکی قصه گفته بود برام. هیچ‌کدومو یادم نبود. از پشت میز بلند شد سوییچ و گوشی‌شو برداشت رفت فنجون قهوه‌شو گذاشت تو قسمت ظرف‌های کثیف. برگشت وایستاد بالا سر میز گفت این دفعه سه روز وقت داری.

Comments: Post a Comment